خوانش دژلطفی سلیم بشی از طریق نظریۀ بینامتنی ریفاتر

اسطورۀ صحرا در ادبیات تمام دوره­ها حضور دارد. ادبیات فرانسه نیز، در این مورد استثنا نیست. از این لحاظ، داستان کوتاه دژ لطفی، اثر نویسندۀ معاصر الجزایری سلیم بشی، بسیار جالب است. با بهره­برداری از نماد غنی این اسطوره، او تجربۀ خاصی از سربازی در صحرا را حکایت می‌کند. با اتخاذ روش توصیفی-تحلیلی و با در نظر گرفتن مزایای رویکرد بینامتنیت ریفاتر، تحقیق حاضر به شیوۀ خوانش می‌پردازد تا بینامتن و دلالت متن بشی را بدست آورد. بسط گونه­های تحلیلی –در مورد نشانه و نشانۀ دوگانه- به واسطۀ سنت نشانه­شناختی از منظومۀ توصیفی کاربردی ثابت ارائه می­دهد، سنتی که گذر از معنی به دلالت متن را تحمیل می­کند. بررسی ساختارهای روایی نشان می­دهد که گذشته و تاریخ نه فقط در سطح مضمون بلکه در سطح ساختار متن نیز تأثیرگذارند. نوشتار تاریخ بین عینیت تاریخی و تخیل آشکار می­شود. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که نویسنده با نمادی اسطوره‌ای از طریق ایجاد شبکۀ معنایی صحرا تلاش می­کند تا مسئلۀ هویت را مطرح کند. صحرا نماد جاودانگی و بازگشت به خویشتن است. بنابراین مسئلۀ هویت به عنوان میراث تاریخی مطرح می­شود.